Er zijn momenten, ze zijn schaars weliswaar, maar ze zijn er wel degelijk.
Momenten waarop je een gedachte die je je leven lang als ‘waarheid’ bestempelde, plots moet gaan ontkennen.
Dit gebeurt niet letterlijk door het ofwel in het rijtje van waarheden of onwaarheden onder te brengen, maar speelt zich eerder af in je eigen hoofd.
De zin die ik zo vaak heb uitgesproken, naar familieleden, de kinderen van vrienden, neven en nichten toe. Deze zin die ikzelf toen niet meer kon aanhoren.
NEEM NU EENS VERDORIE JE VERANTWOORDELIJKHEID!
En dan zie je grote kinderogen verbaasd naar je kijken en vragen zich luidop af: Mijn verantwoordelijkheid?????
Soms kijken ze zelfs niet en draaien zich simpelweg om, al stampvoetend en meestal ook met een behoorlijk lang gezicht, waarna de deur met een harde knal wordt dichtgesmeten.
Verwonderlijk? Ja, dat vond ik wel. Ze moeten het ooit leren EN jong geleerd is toch oud gedaan, niet soms??
Wel sta me toe de knuppel in het hoenderhok te gooien want…… IK ben van gedacht veranderd!
Ik geloof namelijk niet meer in mijn eigen uitspraak. Ik ben niet meer overtuigd van het belerend, maar vooral zinloze zinnetje ‘neem je verantwoordelijkheid’.
Nu, het is niet helemaal de waarheid, want ik ben nog wel overtuigd van dat zinnetje… alleen…is de doelgroep lichtjes aangepast.
Ik ben ervan overtuigd dat we onze kinderen best verantwoordelijkheden aanleren, dat zeker wel. Alleen ben ik er langer niet van overtuigd dat jongeren van die leeftijd ze ook effectief kunnen nemen.
We mogen dat niet verwachten. We mogen niet verwachten dat kinderen geboren worden met verantwoordelijkheden. We mogen niet verwachten wanneer ze de poorten van het eerste middelbaar binnenwandelen, ze plots ook de poorten van de alleswetende verantwoordelijkheden binnen stappen. Zo werkt het toch niet!
Maar we verwachten het wel. Plots moeten ze in staat zijn om helemaal zelfstandig hun studies te plannen. Plots moeten ze in staat zijn het belang van een goede opleiding helemaal te begrijpen. Plots moeten ze beseffen dat een diploma echt wel het papiertje is waar toekomstperspectieven aan vasthangen. Plots moeten ze…hun eigen ouders zijn?
Hoe is het toch zo ver kunnen komen?
Uiteraard moeten we onze kinderen wapenen voor onze maatschappij. Wapenen klinkt ook niet bepaald warm en teder, maar het is wel wat we moeten doen.
We moeten onze kinderen voorbereiden zodat ze hun eigen toekomst kunnen uitbouwen.
Het basisingrediënt hiervoor is ons welbekend. Wij als volwassenen, wij als ouders, als tantes en ooms, wij die ervoor kiezen deel uit te maken van het leven van die jongeren. Wij moeten onze verantwoordelijkheden nemen. Wij moeten hen stap voor stap leren dat je verantwoordelijk bent over je eigen leven. Wij moeten hen leren dat een opleiding wel belangrijk is. Wij moeten hen leren dat dat ‘papiertje’, wel degelijk verbonden is met hun eigen toekomstperspectieven.
Wij moeten hen leren dat het ok is om met je hoofd tegen de muur te lopen, zolang wij hen ook opvangen en begeleiden.
Het is van belang dat we jongeren voldoende kansen geven. Het is ook niet verkeerd dat we verwachten dat ze zelf verantwoordelijkheid leren opnemen. Zo toon je ook dat je hen serieus neemt, waardoor zelfvertrouwen groeit. Ze ervaren op die manier ook dat je zelf greep kan hebben op zaken in je leven.
Maar schuif niet alle verantwoordelijkheid af op de kinderlijke hersencellen die nog niet in staat zijn om het allemaal te begrijpen. Schuif niet alle verantwoordelijkheid af op kinderen en jongeren wiens verantwoordelijkheden nog van kinderlijke aard moeten zijn.
Maak hen klaar, bereid hen voor, maar neem je tijd in het volgen van het recept.
Nabilla Ait Daoud 