Als Moslima alleen zet ik mezelf buiten spel

Ik ben moslima
Ja, maar zo stel ik mezelf niet voor…
Ik probeer opnieuw…
Ik ben Nabilla, schepen voor jeugd, kinderopvang, dierenwelzijn en leefmilieu. Ik ben dochter, partner, zus en tante in een fantastisch gezin en een warme familie. Ik ben een vriendin en lid van  N-VA.
Ik ben moslima.

Diversiteit is balanceren op een wankele rots.

Waarom hebben we de drang om steeds te spreken over wat ons onderscheidt, dan wat ons effectief verbindt?
Misschien is het daarom aangewezen de gemeenschappelijk zaken wat meer toe te lichten en op te zoeken.
We worden allemaal geboren op eenzelfde manier. Een zwangerschap is niet langer of korter in de ene cultuur als de andere, bij de ene religie als de andere.
Een bevalling kan je op verschillende manieren beleven, maar uiteindelijk is een geboorte een geboorte. Het is niet zo dat het ene kind uit een ei komt en de andere in het leven wordt “geworpen”.
We hebben gemiddeld allemaal dezelfde doorlooptijd in onze ontwikkeling. We leren allemaal praten, stappen, lopen, rennen op quasi dezelfde leeftijd.
We spartelen allemaal door diezelfde puberteit, bij de ene wat intenser dan bij de andere, bij de ene wat meer omkadert dan bij de andere.
We zoeken allemaal naar die ene identiteit. Voor de een is het parcour wat hobbeliger dan voor de andere.
En die identiteit zorgt in sommige gevallen voor een probleem. De menselijke identiteit is namelijk complex van karakter en is samengesteld door een groot aantal identificaties.

De gemeenschappelijke kenmerken, die ons van nature uit verbinden, worden soms door cultuur en religie verdrongen. En dat is jammer. Want religie en cultuur zou een deel van die identiteit kunnen zijn die tegelijkertijd voor verbinding zorgen.

Maar de valkuil bestaat er in dat wanneer mensen enkel religie gaan gebruiken om zichzelf een identiteit te verlenen. Want dan wordt de religieuze identiteit verheven tot een dominante hyperidentiteit, waardoor alle andere identiteiten die mensen hebben en waarderen (klasse, geslacht, beroep, taal, politiek, levensstijl…) verdrongen en zelfs verworpen worden.

We moeten stoppen met ons elke keer te blijven verdiepen in die diversiteit. Want dat is niet de oplossing om elkaar te vinden. Je kan elkaar vinden in het gemeenschappelijke, niet in de verschillen. Hoe meer we het toelichten en gaan uitspitten, hoe diverser we allemaal lijken te zijn. En op zich is dat ook zo. We zijn allemaal uniek. Toch is verbinding en het gemeenschappelijke de rots waarop we moeten verder bouwen. Want diversiteit lijkt me een wankele rots, die bestaat uit hele kleine rotsjes. Rotsjes die zich gedragen als kiezels in de branding en constant in beweging zijn. Wanneer we bouwen op wat ons echt verbindt, dan hebben we een stevig fundament.

Als moslima, wat een stukje van mijn identiteit is, bouw ik elke dag verder op een stevige rost van vrouw, partner, tante, dochter, vriendin, … Allemaal zaken die me verbinden met heel veel anderen in deze Westerse samenleving.

Je kan jezelf als moslim buitenspel zetten door te schuilen achter je identiteit van moslim alleen. Of je kan kiezen om met je verschillende identiteiten aan de slag te gaan en verbinding te zoeken in alles wat ons kan verbinden in onze samenleving. Die keuze heb je. Ga voor het gemeenschappelijke, dat bijzonder divers is.