Ik ben een moslima en ik ben daar trots op. Ik ben ook een Westerse feministe die de boerkini ziet als een vorm van onderdrukking en toch blijf ik een trotse moslima. Iemand moet mij eens uitleggen waarom moslima’s alleen als moslima’s worden beschouwd als ze zich confirmeren naar het beeld dat linkse partijen van ‘de moslima’ ophangen.
Ik begrijp als Westerse moslima namelijk niet dat vrouwen zich in een boerkini willen hijsen op een zonnig strand of aan een zwembad. Net op die plaatsen waar het krioelt van ‘halfnaakte mensen’. Ik blijf hierover zeer verontwaardigd en als moslima maar ook als vrouw, kan ik de beweegredenen hierachter niet vatten.
Mijn mening, mijn woorden.
Ik begrijp dat niet. En ik hoef dat ook niet te begrijpen, want dat is niet de keuze die ik zelf maak. Sommigen beschouwen dit als ‘niet willen begrijpen’, anderen dan weer als ‘een aanval op de Islamitische waarden en normen’. En dat mag, want dat is dan waar zij voor kiezen. Dat kan nu eenmaal ook, het hebben van die andere mening, de keuze maken om anders te denken dan anderen en die mening te verkondigen.
Het kan.
Want ik woon in Vlaanderen, een plek die me die vrijheid geeft. Een plek waar ik me als geëmancipeerde moslima bijzonder thuis voel, ondermeer door mijn sterk geloof in de Westerse waarden en vrijheden. Een plek ook waar mijn Islamitisch gedachtengoed perfect verenigbaar is met het Vlaamse gedachtengoed.
Wanneer ik al de reacties op sociale media bekijk, aanschouw en lees, dan stemt het mij bijzonder triest dat net die vrijheid het onderwerp van discussie is. Het stemt me triest dat telkens opnieuw mensen vanuit mijn eigen geloofsgemeenschap mij een schuldgevoel proberen op te dringen. Ze voelen zich hierin gesteund door de keuzes die zij maken in hun leven.
Dat mensen uit vrije wil een keuze maken binnen de Islamitische waarden en normen, daar ben ik van overtuigd. Dat er anderen onder een grote sociale en zelfs fysieke druk staan om bepaalde keuzes te maken, dat is een realiteit. En dat is wat mij dwars zit. Niet alleen als mens en als vrouw, maar ook als politica. En daar wil ik als politica heel hard mijn verantwoordelijkheid opnemen.
Het is mijn taak en de taak van de overheid in het algemeen om de keuzevrijheid van al haar burgers te garanderen. Geen eenvoudige taak, want telkens opnieuw moet je verschillende vrijheden tegen elkaar afwegen. Ik kies hierin voor de enige lijn die daarin duidelijk is afgetekend, namelijk de lijn van de zwaksten. Want het zijn net zij wier keuzevrijheid telkens opnieuw op de helling komt te staan.
Hun keuzevrijheid wordt wat mij betreft op dat moment in de weegschaal gelegd, gewikt en gewogen. Ik blijf er heilig van overtuigd dat het merendeel van de vrouwen zich niet vrijwillig in een boerkini hijst. Dit wil niet zeggen dat ik een voorstander ben in het willekeurig verbieden vanuit de overheid, integendeel, maar wel van het afwegen van bepaalde vrijheden. Want zo lang er sociale of fysieke druk bestaat die vrouwen in een bepaald keurslijf wil krijgen, ben ik degene die een duidelijke lijn vanuit de overheid nastreeft. De lijn van de zwakkeren.
Nabilla Ait Daoud 