De socialistische vakbond ACOD roept vandaag opnieuw op tot staking. Ze gaan niet akkoord met het feit dat de regering voorstellen wil uitwerken rond de pensioenregeling voor zware beroepen.
Onze regering werkt momenteel aan een definitie van wie een zwaar beroep uitoefent. Deze groep zal later aanspraak kunnen maken op een hoger pensioen of vroeger met pensioen kunnen gaan. Dat is een belangrijke, maar geen makkelijke oefening.
Binnenkort volgen de concrete voorstellen. Binnenkort. Maar nu al roept ACOD dat zij niet akkoord gaan. Met welk voorstel ze niet akkoord gaan… dat weet niemand. Maar in Antwerpen betekent deze ontevredenheid – over een voorstel dat nog niet bestaat – een sluiting van de helft van alle stedelijke kinderdagverblijven. Dat zijn 920 hardwerkende ouders die opnieuw een noodoplossing moeten zoeken.
Na 10 oktober, 4 december en 19 december is dit de vierde politieke staking binnen 96 werkdagen, of 1 elke 24 werkdagen. Het mag duidelijk zijn dat ACOD vergeten is waar ze vandaan komt als sociale organisatie of zelfs waar ze naartoe wil.
Maar in deze politieke staking staan ze alleen. Ook de andere vakbonden kijken met lede ogen toe hoe ACOD haar macht opnieuw willekeurig aanwendt. Het gebeurt niet vaak, maar voor één keer ben ik het eens met de verwoording van het ACV: “Er is nog geen enkele duidelijkheid over de lijst van situaties die zullen worden erkend als zwaar beroep. Wie moet dan waartegen staken?”
Het om de haverklap gijzelen van onze publieke dienstverlening, gewoon omdat ze het niet eens zijn met politieke keuzes, maakt onze samenleving niet warmer of socialer. Kunnen we op zijn minst proberen om verantwoordelijker om te gaan met onze samenleving?
Nabilla Ait Daoud 