De kinderopvang klopt met de vuist op tafel en dat is meer dan terecht. Vlaanderen moet dringend meer middelen vrijmaken en de sector de waardering geven die ze verdient. Onze kinderbegeleiders staan sinds de corona-epidemie in de frontlinie – vaak in moeilijke omstandigheden – maar Vlaanderen laat ze in de kou. Het personeelstekort maakt de druk op de werkvloer onmenselijk zwaar en brengt de veiligheid van onze kinderen in het gedrang.
Het was een moeilijke afweging, maar vorige week besliste de stedelijke kinderopvang van Antwerpen om de openingsuren van de crèches tijdelijk aan te passen: in de ochtend een uur later open, ’s avonds een uur vroeger dicht. Tot wanhoop van sommige ouders, want de impact van de tijdelijke noodmaatregel is groot. Voor mama’s en papa’s die werken is dit allerminst evident. Ik begrijp het tandengeknars, maar we hebben in Antwerpen gekozen voor een oplossing waarbij zo veel mogelijk ouders zo min mogelijk impact ondervinden. Het alternatief is crèches volledig sluiten, en dat willen we niet.
Zo nijpend is het personeelstekort in de kinderopvang inderdaad. Kinderbegeleider is al langer een knelpuntberoep, de strenge coronamaatregelen komen daar boven op. Ook vandaag nog sturen we het personeel zelfs bij lichte gezondheidsklachten verplicht naar huis en worden ze getest. Het ziekteverzuim ligt met 15% meer dan gemiddeld hoog.
De veilige opvang van de kinderen is de eerste prioriteit. Dat is – als schepen voor Kinderopvang – mijn verantwoordelijkheid. We mogen enkel gekwalificeerde kinderbegeleiders inzetten en het maximum aantal kinderen per kinderbegeleider is – gelukkig maar! – begrensd. Het is belangrijk voor de ouders én de kinderen dat ze kunnen rekenen op een vast gezicht: op de vertrouwde kinderbegeleiders, zij kennen de kleintjes door en door.
Ondertussen blijven we in Antwerpen niet bij de pakken zitten: de selectieprocedure voor nieuwe kinderbegeleiders loopt en de instroom aan kandidaten stemt hoopvol. Maar de krapte op de arbeidsmarkt is geen louter Antwerps probleem. De sleutel ligt in handen van Vlaams minister van Gezin & Welzijn Wouter Beke. Enkel “veel begrip” tonen voor de grieven in de sector zal niet volstaan. Het beroep van kinderbegeleider moet dringend aantrekkelijker, de véél te hoge werkdruk op de vloer moet ontlast. In de opvang staan zeer veel medewerkers met hart en met ziel klaar, maar vandaag haken ze ontmoedigd af.
Minister Beke, in volle coronacrisis vielen de kinderbegeleiders een eerste keer uit de boot in de grote vaccinatiegolf voor het zorgpersoneel. Onbegrijpelijk was dat, en die kaakslag is bij veel kinderbegeleiders nog altijd niet verteerd. Doe dit keer wél beter nu de sector (opnieuw) de noodtrom luidt. Maak niet alleen miljoenen vrij voor extra opvangplaatsen in Vlaanderen, maar heb ook oog voor de noden van het personeel. Anders dreigen we binnenkort te eindigen met nieuwe crèches, maar komen we – nog meer dan vandaag – vele duizenden handen tekort.
Nabilla Ait Daoud 