Vrienden van de vakbond, wij moeten praten. Een nationale actiedag op 8 maart, op Internationale Vrouwendag – ter verdediging van de rechten van de vrouw en gendergelijkheid: allemaal goed en wel, maar waarom moet de publieke dienstverlening in de stad Antwerpen daar telkens voor op de schop? Eén voorbeeld maar: haast alle stedelijke kinderdagverblijven blijven morgen dicht. Wie treffen jullie nu, behalve de kleintjes en de vrouwen die geen opvang hebben voor hun kind?
Oprechte vraag aan de vakbonden en aan alle stakende medewerkers van de stad: gaan jullie morgen massaal naar Brussel betogen in de Vrouwenmars – die is overigens ’s avonds na de werkuren gepland –, of is het toch eerder staken om te staken, als er geen Antwerpse aanleiding is: een extra vrije dag bovenop de 35 vakantiedagen van de stad?
Een eerste disclaimer: het belang van de Internationale Vrouwendag hoort u mij niet ontkennen – we vieren de kracht van vrouwen, we onderstrepen de noodzaak van gendergelijkheid in onze maatschappij. Tweede disclaimer: als schepen voor Personeel van de stad Antwerpen heb ik de voorbije jaren – dankzij een stevig sociaal akkoord – in wederzijds respect met de vakbonden samengewerkt. Soms zijn we het eens om het oneens te zijn, maar dat gebeurt in relatieve sociale peis en vree.
Maar de Vrouwendag dus: als er één plek is, waar we met man en macht aan die gendergelijkwaardigheid tussen man en vrouw werken, dan wel in Antwerpen. De stad Antwerpen is bij de beste leerlingen van de klas. De stad als werkgever telt 3.755 vrouwelijke medewerkers, meer vrouwen dan mannen (50,81%). Man of vrouw verdient even veel. Het beruchte glazen plafond, dat bestaat niet in de stad, wel integendeel: 61,69% van de medewerkers op niveau A zijn vrouwen, op niveau B zijn 67,06% van de medewerkers vrouwen, en op niveau C zijn 60,96% van de medewerkers vrouwen. Liefst 52,31% van alle leidinggevenden in de stad Antwerpen zijn vrouwen. Op het hoogste managementniveau is de verhouding gelijk: evenveel vrouwen als mannen zijn directeur. Of als u nog een sprekend voorbeeld wil, binnen Cultuur: in zeven van onze tien stedelijke musea in Antwerpen zwaait een vrouwelijke directeur de plak.
De balans m/v bij de stad Antwerpen zit dus wel snor. Ik schrijf het zelfs met enige schroom, want voor je het weet roepen jullie vakbonden ook op dinsdag 19 november tot staking op: dan is het Internationale Mannendag.
Blijft dus mijn belangrijkste punt, vrienden van de vakbond: deze staking is – zoals elke staking – vooral lastig voor de gewone Antwerpenaar. Van het vuilnis dat op straat blijft staan tot de kinderopvang, inderdaad.
Ik kom terug op de Antwerpse vrouwen die afhankelijk zijn van de publieke kinderopvang. Voor veel vrouwen is kinderopvang essentieel om te kunnen werken en financieel onafhankelijk te zijn. Een staking op Internationale Vrouwendag treft deze vrouwen in het bijzonder, omdat ze niet alleen moeten jongleren met werk en gezin, maar ook nog eens geconfronteerd worden met de uitdagingen van onverwachte sluitingsdagen in de kinderopvang. Geloof me, de mama’s (en papa’s) die ik ken, zijn al die opeenvolgende stakingsdagen grondig beu!
Want wat niet altijd wordt erkend, is het effect van dergelijke stakingen op het draagvlak voor de publieke kinderopvang. In tegenstelling tot private kinderopvanginitiatieven, die minder vaak geconfronteerd worden met onvoorziene sluitingen, zijn openbare kinderdagverblijven vaker het middelpunt van stakingen en vakbondsconflict. Dit leidt tot frustratie en onzekerheid bij ouders die vertrouwen op deze openbare dienstverlening voor de zorg van hun kinderen.
Als stad streven we inderdaad naar wederzijds begrip, zeker op dagen als Internationale Vrouwendag. Maar beste vrienden van de vakbond, durf eens uit de doos te denken, breek uit je schelp, tracht onze harten te winnen, broed eens op een origineler ei of idee. En verzand niet om de haverklap in een steriel rondje stakingspesten, want daar win je onze sympathie allerminst mee.
Nabilla Ait Daoud 