Hokjesdenken, we zijn er allemaal schuldig aan. Of niet?

Ik ben Nabilla, dat blijkt ook uit de benaming van mijn blog.

Ik ben schepen in de stad Antwerpen en lid van N-VA, maar ook dat weten de meesten.
Niet evident trouwens in een maatschappij waarbij politieke voorkeur ook onmiddellijk je ganse persoonlijkheid lijkt te bepalen.
Ik ben politica. Uiteraard ben ik dan ook in één adem, althans volgens sommigen, een hypocriet, een zakkenroller, huichelaar, wereldvreemd, ivorentoren bewoner… vul gerust aan zou ik zeggen.

Even kijken. Ik heb in een paar lijnen al wel wat hokjes weten te veroveren.

Kan beter lijkt me.

Oh ja, ik ben Moslima. Mijn naam zou het kunnen verraden, hoewel het niet hoeft natuurlijk. Maar om de één of de andere gekke reden wordt een ‘vreemde’ naam onmiddellijk gekoppeld aan een religie. Het hoeft niet perse de Islam te zijn, maar meestal draagt dat de voorkeur. Nochtans draag ik geen enkel uiterlijk kenmerk dat zou kunnen aangeven dat religie ook maar enigszins deel uitmaakt van mijn leven.

Ik heb ook de Belgische nationaliteit. Niet altijd even evident wanneer ik aangesproken word door Belgen die me vragen of ik wel een “echte” ben. Nu ja, niet evident… ik moet er eigenlijk mee lachen, want wat is nog een echte Belg vraag ik me dan af. Ik voel me alleszins Vlaming.
Ook niet evident wanneer ik aangesproken word door mensen uit de moslimgemeenschap die me vragen of ik er trots op ben me zo te noemen. Ook daar moet ik dan even mee lachen, want ik noem me niet alleen zo, ik ben het gewoon.  Ik ben hier geboren, de Vlaamse gemeenschap is mijn gemeenschap.

Juist, ik ben een excuusallochtoon. Gebruikt, zeg maar misbruikt door een politieke partij die de naïeve, nietswetende allochtoon – want zo zijn ze allemaal uiteraard – wil wijsmaken dat discriminatie niet thuishoort in mijn partij.
Beetje naïef van mij, toch? Me zo laten misbruiken.

Het hokjesdenken mag dan van nature in elke mens zitten, de kenmerken van al die verschillende groepen zijn grotendeels aangeleerd. Ik geef toe dat ik mijn handen niet in onschuld was, maar ik ben me wel bewust geworden van mijn eigen hokjesdenken. Ik besef ook dat iedereen belast is met cultureel bepaalde stereotypen, maar ik ben me er ook van bewust en daar gaat het om. Want alleen dan ben je in de mogelijkheid om je eigen gedrag en aannames in vraag te stellen en waar nodig te corrigeren en alleen dan kunnen we samen verder zonder vooroordelen.